मंगलवार, १७ असार, २०८२
मंगलवार, १७ असार, २०८२
लेखक, आईतवार, २३ चैत्र, २०८१
हिमाली चुचुरा साक्षी छन् इतिहासका,
वीरहरूको रगतले सिञ्चित यो माटो ।
सपना थियो सुन्दर भविष्यको,
तर आज किन यस्तो बिग्रियो बाटो?
गाउँ-गाउँमा गरिबीको छायाँ छ गहिरो,
शहरमा महँगीको रापले पोल्छ ।
युवाहरू खाडीमा पसिना बगाउँछन्,
देशको भविष्य अँध्यारो देख्छन् ।
राजनीतिक दलहरू कुर्चीको दौडमा,
आफ्नै स्वार्थमा लिप्त छन् सधैँ।
जनताको मतलाई बेवास्ता गर्दै,
झुटको खेती गर्छन् जहिल्यै ।
भ्रष्टाचारले देशलाई खोक्रो बनायो,
विकासका योजना कागजमै सीमित भए ।
न्यायको मन्दिरमा ढिलासुस्ती छ व्याप्त,
निमुखा नागरिक सधैँ पिल्सिए ।
संसद् भवनमा चर्का चर्की हुन्छ,
तर जनताको समस्यामा मौनता छाउँछ ।
बजेट भाषणमा ठूला कुरा हुन्छन्,
तर कार्यान्वयनमा सधैँ बाधा आउँछ ।
चुनाव आउँछ, आश्वासनको वर्षा हुन्छ,
फेरि उही पुरानै कथा दोहोरिन्छ ।
परिवर्तनको नारा केवल नारा मात्रै,
वास्तविकतामा किन देखिँदैन?
विदेश पलायनको लहर रोकिएन,
बुद्धिजीवी र युवा निराश छन् ।
आफ्नै देशमा भविष्य नदेखेपछि,
कसरी यो मन रमाउँछ भन ?
तर मनको कुनामा एउटा आशाको दियो,
अझै पनि बलिरहेको छ सानो ।
सचेत नागरिकको आवाज बुलन्द भए,
बन्न सक्छ फेरि यो देश राम्रो ।
अब युवाहरू जाग्नुपर्छ एकजुट भएर,
पुराना सोचलाई बदल्नुपर्छ ।
सही नेतृत्वको पहिचान गरेर,
देशलाई नयाँ दिशा दिनुपर्छ ।
हामी सबै मिलेर खबरदारी गरौं,
भ्रष्टाचारविरुद्ध कडा आवाज उठौं ।
पारदर्शी र जवाफदेही शासनको लागि,
निरन्तर संघर्ष गरिरहौं ।
यो देश हाम्रै हो, हामीले नै बनाउने हो,
आफ्नो पौरख र पसिनाले सिञ्चौं ।
सफल बनाऔं यो लोकतन्त्रलाई,
सबैले गर्व गर्ने नेपाल बनाऔं ।
